ای ابوذر! چون نور الهی به دل راه یابد دل را وسعت بخشد. گفتم علامت آن نور چیست؟ فرمود: توجه به جهان ابدی، کناره گیری از دار غرور و آمادگی برای مرگ قبل از رسیدن آن.
ای ابوذر! خوشا به حال کسی که برای خدا، تواضع کند بی آن که نیاز به نقصی داشته باشد و نفسش را خوار بدارد بدون آن که مسکنت داشته باشد؛ مالش را که جمع آوری کرده در غیر معصیت خرج و انفاق کند؛ به بیچارگان و مسکینان کمک کند؛ و با اهل علم و حکمت مجالست کند. خوش به حال آن کس که باطنش صالح و ظاهرش نیکو باشد و مردم از شرّ او در امان بمانند؛ خوش به حال آن کس که به علم خود عمل کند زیادی مالش را بدهد و زیادی گفتارش را نگه دارد.
یَا أَبَا ذَرٍّ إِذَا دَخَلَ النُّورُ الْقَلْبَ انْفَسَحَ الْقَلْبُ وَ اسْتَوْسَعَ قُلْتُ فَمَا عَلَامَهُ ذَلِکَ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ الْإِنَابَهُ إِلَی دَارِ الْخُلُودِ وَ التَّجَافِی عَنْ دَارِ الْغُرُورِ وَ الِاسْتِعْدَادُ لِلْمَوْتِ قَبْلَ نُزُولِهِ.
یَا أَبَا ذَرٍّ طُوبَی لِمَنْ تَوَاضَعَ لِلَّهِ تَعَالَی فِی غَیْرِ مَنْقَصَهٍ وَ أَذَلَّ نَفْسَهُ فِی غَیْرِ مَسْکَنَهٍ وَ أَنْفَقَ مَالًا جَمَعَهُ فِی غَیْرِ مَعْصِیَهٍ وَ رَحِمَ أَهْلَ الذُّلِّ وَ الْمَسْکَنَهِ وَ خَالَطَ أَهْلَ الْفِقْهِ وَ الْحِکْمَهِ طُوبَی لِمَنْ صَلَحَتْ سَرِیرَتُهُ وَ حَسُنَتْ عَلَانِیَتُهُ وَ عَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ طُوبَی لِمَنْ عَمِلَ بِعِلْمِهِ وَ أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ وَ أَمْسَکَ الْفَضْلَ مِنْ قَوْلِهِ.
برگرفته از بحار الانوار الجامعه لدرر اخبار الائمه الاطهار المجلد 74.
