ای ابوذر! چون نور الهی به دل راه یابد دل را وسعت بخشد. گفتم علامت آن نور چیست؟ فرمود: توجه به جهان ابدی، کناره گیری از دار غرور و آمادگی برای مرگ قبل از رسیدن آن.
ای ابوذر! خوشا به حال کسی که برای خدا، تواضع کند بی آن که نیاز به نقصی داشته باشد و نفسش را خوار بدارد بدون آن که مسکنت داشته باشد؛ مالش را که جمع آوری کرده در غیر معصیت خرج و انفاق کند؛ به بیچارگان و مسکینان کمک کند؛ و با اهل علم و حکمت مجالست کند. خوش به حال آن کس که باطنش صالح و ظاهرش نیکو باشد و مردم از شرّ او در امان بمانند؛ خوش به حال آن کس که به علم خود عمل کند زیادی مالش را بدهد و زیادی گفتارش را نگه دارد.
